Kolęda Królu na ziemi i na wielkim niebie

1 Królu na ziemi i na wielkim niebie,
Chwała w Syjonie wdzięczna czeka Ciebie;
Tam obietnice Tobie poszlubione
Będą iszczone.

2 Do Ciebie, który prośbami ludzkimi
Nie gardzisz, przyda wszyscy, co po ziemi
Okrągłej chodzą, uczestnicy wiecznych
Darów słonecznych.

3 Teraz (niestety) dawne nasze złości
Nas dolegają, ale w Twej litości
Nadzieję mamy, że nam, choć nieprawym,
Będziesz łaskawym.

4 Szczęśliwy, kto się upodobał Tobie
I kogoś obrał przyjacielem sobie,
Aby przebywał w Twoim domu świętym
Człowiekiem wziętym.

5 I my Twej wiecznej dobroci ufamy,
Że w Twym kościele wkrótce stanąć mamy
I używiemy rozkoszy pięknego
Pałacu Twego.

6 Okażesz łaskę i swe miłowanie
Dziwne nad ludem swoim, o ufanie
Wszech ziemskich granic i nieprzebytego
Brodu morskiego!

7 Ty, wielowładny, góry niezmierzone
W ich gruncie trzymasz. Ty morze szalone
I ludzkie burdy krócisz, mieniąc boje
W lube pokoje.

8 Twych gromów srogich ludzie się lękają,
Którzy w nadalszych krainach mieszkają;
Ty uweselasz rany świt pozorny
I zmierzch wieczorny.

9 Za Twym dozorem wilgotności dostaje
Obfitej ziemi na jej urodzaje,
Rzeki wód pełne, skąd wszystko stworzenie
Ma swe żywienie.

10 Ty nocną rosę na suche zagony
Spuszczasz i wczesny deszcz nieprzepełniony,
Ty błogosławisz nieprzeliczonemu
Płodowi ziemskiemu.

11 Rok wszystkorodny wieniec znakomity
Niesie na głowie Twoją łaską wity,
A gdzie Ty kędykolwiek stopę swą położysz,
Obfitość mnożysz.

12 Pustynie kwitną, góry się radują,
W polach stad mnóstwo, zbożem obfitują
Niskie doliny, a pełen nadzieje
Oracz się śmieje.