Kolęda Kamienny żłóbek

1 Kamienny żłóbek, w którym Boskie ciało
Przy narodzeniu złożone zostało:
Ten za fundament życzliwie kładziemy,
Bo ci gruntownych w szczęściu lat życzymy.

2 Tu Wikarya z całem Zgromadzeniem,
Miasto pastuszków, a kantorki pieniem
W ciele Aniołów zakonnych stawają,
I Tobie Matko Jezusa oddają.

3 Weź Go na łono, byś Go uściskała
Matko kochana, a nam stąd nie mała
Nadzieja rośnie, iż się mile stawi,
I z Twego łona nam pobłogosławi.

4 Dyskretu rzeczą niech płyną potoki
Lat długich, które spływają z opoki
Perłowe nurty z Dziecinnej powieki,
Niech się zamienią w najszczęśliwsze wieki.

5 Mistrzynie spieszą w szopę z owieczkami,
Duchowna, świecka wraz z urzędniczkami;
Westyarka zaś szyje koszuleczkę,
Dla Jezuleńka robi poduszeczkę.

6 A furtyjanki szopkę otworzyły;
Wołu z osiełkiem wespół wprowadziły,
By parą swoją ogrzewali Pana,
Gdyż na tym zimnie ciepła mało z siana.

7 Ekonomka zaś szopkę uprzątnęła;
Ale podskarbinię, żeby się umknęła,
Pilnujmy, boby kolędy nie dała;
Takby nadzieje nasze oszukała.

8 Infirmarka zaś kąpiółkę zgotuje
Dla Jezuleńka, razem dopilnuje,
By Go gorącą wodą nie sparzyła,
I by na zimno Dziecinę okryła.

9 A że się Dziecię w nocy narodziło
By się do Niego bez myłki trafiło,
Zakrystyańka gwiazdę zapaliła
Miasto pochodni, by w nocy świeciła.

10 Szafarka cukru i mleka kupiła,
By nim Jezusa w płaczu utuliła;
Dyspozytorka da cacko Dziecięciu,
By przyczyniła radości Panięciu.

11 A że dzisiaj jest dzień miły swobody,
Zaczem dla Pana sprawmy pańskie gody:
Wszakże widzimy łask hojne dostatki,
W rękach tej naszej ukochanej Matki.

12 Przetoż refektarz niechaj Refektarka
Otworzy Panu miła Kanafarka;
Ochoty doda z słodyczy likworów,
Za co jej Jezus da wiele faworów.

13 Słowo przedwieczne co mówi, co znaczy,
Nam Audytorek urząd wytłómaczy:
Gospodyni niech do obiadu zaprosi,
Miasto Aniołów niech Mu obiad nosi.